Lungu jarðarinnar – í minningu Önnu Nicole Smith

Amasón frumskógurinn minnkar með hverjum deginum. Þessi stutta setning felur ekki í sér nein ný sannindi, enginn hrekkur við eða hváir, gamalt vandamál sem ennþá er til staðar sem ekki fær marga dálksentimetra í dagblöðum heimsins og fáir stjórnmálamenn velta fyrir sér. Það sem var vinsælast á mbl.is klukkan 19.15 á Valentínusardaginn 14. febrúar 2007 var:
Nr.1 – Lífvörðurinn kann að vera barnsfaðir Önnu Nicole.
Nr.2 – Upptaka af símtali hjúkrunarkonu Smith við neyðarlínu gerð opinber.
Nr.3 – Fréttastofur gagnrýndar fyrir slælega umfjöllun um andlát Önnu Nicole.
Nr. 4 – Þrír í haldi grunaðir um skemmdarverk í Hafnarfirði í nótt.
Nr.5- Verjendur mótmæla löngum yfirheyrslum í Bausmáli.
Fyrstu þrjár fréttirnar um konu sem var fræg fyrir það vera fræg og nú nýlátin, fjórða fréttin um skemmdarverk unglingspilta í Hafnarfirði og sú fimmta um svartan blett á íslensku samfélagi. Ef til vill er það Mogginn sem aldrei lýgur sem virðist helst setja upp slúðurfréttir á vefinn eða þá að íslenskir lesendur velji sér ekki alvarlegra lesefni.

En ég fór að velta fyrir mér Amasónskóginum eftir að afi minn gaf mér eintak af National Geographic, hann sagði að þar væri grein um Brasilíu sem ég hefði vafalaust áhuga á. Mikið rétt hjá gamla, þar var grein sem hét Amazon – Forest to Farms. Battel to Stop the Land Grab. Hún vakti mig til umhugsunar í flugi milli Englands og Austurríkis. Hún minnti mig á að landið sem að ég var svo heppinn að fá að kynnast í heilt ár 17 ára gamall þarfnast hjálpar frá Evrópskum Jafnaðarmönnum. Evrópa er nefnilega vandamálið, við þurfum ódýr matvæli og til að framleiða þau þarf ódýrt hráefni. Regnskógurinn er höggvinn niður og nautgripum beitt á landið. Eftir að það grær aftur er soja plantað og baunirnar sendar beint til Evrópu þar sem þær eru nýttar, skv. því sem ég sá á BBC, til kjúklingaeldis. Ég veit ekki með ykkur en ég hef lítinn áhuga á því að verða saddur á kostnað þess að Amasón frumskógurinn hverfi. Þeir íbúar Brasilíu sem að reyna að standa upp í hárinu á landræningjunum, lifa við ofbeldi og hótanir og hundruðir þeirra hafa fallið í valinn á síðustu áratugum. Þeir sem að rækta sojabaunirnar eða eiga nautgripina eru ekki hluti landlausra fátækra bænda, heldur stóreignamenn með viðskipasamninga í Evrópu og þeir standa ekki sjálfir í búskapnum. Einn þessara mann er Blairo Maggi, fylkisstjóri í Mato Grosso og einn stærsti framleiðandi sojabauna í heiminum, en hann á yfir 400.000 ha (4000 km2) af ræktarlandi. Alríkisstjórnvöld í Brasilíu, Umhverfisráðuneytið og fleiri vilja stöðva þessa þróun, en á meðan markaðurinn í Evrópu kallar á meira og aftur meira, er lítið hægt að gera. Skógarsvæðið sem á hverjum degi hverfur undir sojarækt fyrir Evrópu er stórt, en land eins og Brasilía, þar sem vandamálin eru mörg og stór, ræður ekki eitt og sér við verkefnið.
Er það ekki athyglisvert að 80% þeirra sem búa við hungur í heiminum búa á svæðum sem nærri eingöngu framleiða mat. Á meðan að við í Evrópu áttum okkur ekki á því að við erum hluti, og e.t.v. rót, vandans þá er hann ennþá til staðar.

Afhverju þarfnast Brasilía og önnur sambærileg lönd hjálpar jafnaðarmanna? Einfaldlega vegna þess að það er í kjarna jafnaðarstefnunnar að líta á heiminn sem heild. Í dag, á tímum alheimsvæddrar peningahyggju og hlýnunar jarðar, er það hlutverk evrópskra jafnaðarmanna að snúa blaðinu við. Hugmyndin um jöfnuð þekkir ekki landamæri. Í fjölmiðlum á Íslandi fangar andlát Önnu Nicole Smith athygli okkar, en á jörðinni okkar eru vandamálin stærri og fleiri. Við höfum vitað af þeim alltof lengi, núna er kominn tími fyrir aðgerðir á öllum sviðum, ef ekki þá er baráttan gegn mönnum eins og Blairo Maggi, peningahyggju þeirra og vanvirðingu gagnvart öðrum íbúum heimsins fyrirfram töpuð.

hafið það gott,
lallinn ykkar

Ruhrgebiet -Metropole

Tvær myndir: An Inconvinient Truth og Blood Diamonds.
Fyrri mjög góð til að fá upplýsingar um loftslagsbreytingarnar og sjá að við öll berum ábyrgð og getum gert eitthvað til að hjálpa.
Seinni mjög góð en líka mjög ljót, e.t.v. vegna þess að hún sýnir heiminn eins og hann er, hún segir manni líka að við öll berum ábyrgð í málum sem að við skiljum kanski ekki fullkomlega. Það eru nefnilega þessir hvítu-ríku-kallar sem hafa verið með skítugu lúkur sýnar mitt inní í nánast öllum átökum sem við þekkjum. Það er samt óneytanlega leiðinlegt að fara í bíó og missa trúna á mannkynið, en við erum bara svo vitlaus á köflum , ef ekki öllum köflum.
-
Þegar að við höldum að við gerum allt rétt, politically correct, þá erum við samt svo illa upplýst og með fáa möguleika til að gera eitthvað í málunum að við getum ekkert gert. Neytendasamtök eru engan vegin að standa sig og hafa ekki náð að skapa sér nógu stórt vinnusvæði. Hversu margir myndu til dæmis minnka kjúkklinga át í Evrópu ef allir vissu að sojabaunirnar sem að notaðar eru til að fæða kjúkklingana koma frá Amazonsvæðinu í Brasilíu, þar sem regnskógur er tættur niður svo að við fáum ódýran kjúkling. Þetta væri gott verkefni fyrir neytendasamtök, ekki aðeins geta reikið vöruna til bóndans sem ræktaði kjúklinginn, heldur alla aðra vörur sem notaðar eru í framleiðslunni. Ég kæri mig ekki um að vera saddur ef að Regnskógar hverfa í kjölfarið.
Ef til vill er lausnin við þessu bara bylting.
-
Pælið í því ef að allir peningarnar sem að Bandaríkjamenn hafa eytt í Íraksstríðið hefðu farið í mannúðarstarf? Skólabyggingar? Brunna? Læknastöðvar? .. þessi auma veröld.
-
Á eftir förum við Eyrún til Essen og hittum alla þar! Það verður gaman, það er svo langt síðan við höfum farið til þeirra, núna verðum við frá fimmtudagsmorgni til þriðjudagskvölds og höfum það gott. Maja og Torfi Geir verða pottþétt í stuði og Hanna og Dóri líklega líka, okkur hlakkar til að koma í morgunmat á morgun hjá þeim.
-
Ástar- og saknaðarkveðjur til þeirra sem þekkja mig,
Lalli